Ścigany

Michał

Kolejne moje beznadziejne opowiadanie. Ostrzegam zostało napisane przezemnie więc będzie słabe.

`````
Prolog

Krople deszczu mieszały się z jego łzami. Nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Chciał usiąść i płakać ale wiedział że nie może się teraz zatrzymać.

*wspomnienie*
Stał z Annabeth na plaży, przytulając się do niej i czerpiąc otuchę z jej obecności.
- Annabeth - zaczął – jak myślisz co będzie potem?
- Sądzę że ułożymy sobie życie tak nudne jak tylko się da – zaśmiała się

*koniec wspomnienia*

Ze smutkiem myślał że ich plany legły w gruzach w jedną chwilę. Przez jego głowę przeleciała myśl o tym jak ludzkie życie jest kruche.

*wspomnienie*

W wielkim domu odbywała się mała impreza, oczywiście zaprosił Annabeth.
Podczas niewiadomo którego już tańca poczuł że dziewczyna zesztywniała.
- Ann…… - zaczął ale nie było mu dane skończyć ponieważ usłyszał wrzask.
Nie wiedział o co chodzi dopóki nie zobaczył że wszystkie oczy zwrócone są na Annabeth.
Konkretniej na coś co wystawało z jej pleców. Był to nóż.

*koniec wspomnienia*

Kolejna seria łez popłynęła z jego oczu, lecz nie były to tylko łzy rozpaczy. Były to łzy wściekłości i rezygnacji. Co on mógł zrobić bez jedynej osoby którą kochał? Nagle słysząc za sobą czyjś głos odwrócił się szybko z wyciągniętym mieczem.

```````
Za wszelkie błędy przepraszam.

Raphael

Przypomina mi to Alfe i Omegę z tymi wspomnieniami. Ale ten fragment jest ŚWIETNY. Tylko błagam Cię, rozbuduj go choć trochę, bo ile to ma słów? Jakieś 50? Stać się na więcej. Pisz i nie waż mi się tego usuwać, ani przerywać pisania. Kontynuuj bo, BARDZO FAJNE!!!

EDIT: Przeczytałem to cudeńko jeszcze raz i......... ZABIŁEŚ ANNABETH!!!!????

Verte

Facet.. dramatopisarzem zostaniesz.. mówię ci to Smile

Naprawdę, bardzo fajnie! I love it. uważam, zę jak byś wykasował to "koniec wspomnienia" it. To byłoby raczej jasne, że to wspomnienie Smile

Michał

Michał

Michał

Mosqua

Możesz wspomnienia dawać kursywą np. i wtedy będzie wiadomo o co chodzi.
Fajnie się zapowiada i nie szkodzi, że krótkie. To w końcu prolog Wink

No i uwagi :
Mógłbys czasami zamiast Annabeth pisać dziewczyna. Ogólnie to ten fragment mi się najmniej podobał

Michał

Michał

Pierwszy (?) rozdział. Nie wiedziałem jak to wszystko mniej więcej zacząć.
Wszystko zacznie się rozkręcać tak jakoś w rozdziale 3. Mam nadzieje że da się to przeczytać. ( Zero wspomnień w tym rozdziale )

````
Rozdział 1
Nie wiedział Czemu mu zaufał. Może było to spowodowane faktem że on także był wyrzutkiem, ściganym. Minęło już kilka dni od ich spotkania a on wciąż nie dowiedział się nic o swoim towarzyszu.
Znał tylko jego imię: Tom.
- Tom mam pytanie. Za co ciebie ścigają?
- Być może dowiesz się później.
Nie wiedzieć czemu jego odpowiedź spowodowała jego złość.
- Podróżujemy razem już jakiś czas nie sądzisz iż należy mi się choć trochę informacji o tobie?
Zatrzymał się.
- Na razie musi wystarczyć ci fakt że w pewnym sensie jesteśmy podobni. Ty nie mówisz mi wiele o sobie, a ja nie mówię ci o sobie.
Zapadła między nimi cisza jednak Percy wyczuł że coś się zmieniło w postawie jego towarzysza. Czyżby lekkie zdenerwowanie? Nie znał go jednak na tyle aby dokładniej to określić. Wystarczyła ta krótka chwila aby wspomnienia próbowały go zalać, nie dopuszczał ich jednak do siebie, ponieważ były one zbyt świeże, zbyt bolesne. Zamiast tego postanowił dokładniej się przyglądać Tomowi. Wyglądał jak większość nastolatków: wysoki, dobrze zbudowany jednak jego twarz cały czas była jakby skryta w cieniu. Zaczął się zastanawiać co też on ukrywał. Zdradził swoich przyjaciół? A może kogoś zabił. Nie obchodziło go to jednak zbyt bardzo. I tak mu nie ufał. Zanim się zorientował zapadła noc a oni zawędrowali pod opuszczone miasto.
- Uważaj, w tym miejscu dzieją się dziwne rzeczy. – Powiedział Tom.
- Czyli co konkretnie ?
- W nocy słychać wrzaski i inne niepokojące dźwięki.
No pięknie z jednego bagna w drugie.

````
Dało się przeczytać ?

Mosqua

Dlaczego to " czemu " jest z dużej litery?
A zamiast
Nie dowiedział się nic, powinno być nie dowiedział sie niczego. Albo nie wiedział niczego
Króciuteńkie... Na, ale jest. Pojawia się zagadka, wątek towarzysza. Fajnie. I naprawdę, nie wiem, jak sądzą inni, ty i ja mamy bardzo podobny styl pisania. Musisz jeszcze tylko po prostu wbić się w rytm Wink